Badania szczycieńskich jezior
W Szczytnie, 19 lutego 2015 r., odbyła się konferencja naukowa pt. „Monitoring ichtiofauny jezior: Sasek Wielki, Sasek Mały i Wałpusz, użytkowanych przez Okręg Mazowiecki PZW". W konferencji wzięli udział przedstawiciele Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego, władz samorządowych, władz Okręgu Mazowieckiego i szczycieńskich kół PZW.
Prelegentami byli naukowcy z Katedry Biologii i Hodowli Ryb oraz Katedry Ichtiologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie: prof. dr hab. Andrzej Martyniak, dr Katarzyna Mierzejewska i dr hab. Piotr Hliwa, a także prof. dr hab. Inż. Tomasz Hesse z Katedry Biologii Środowiskowej Politechniki Koszalińskiej. Naukowcy przedstawili wyniki badań monitoringowych, obejmujących m.in. analizę tempa wzrostu i składu pokarmowego dominujących gatunków ryb, oddziaływanie na te ekosystemy obcych ryb inwazyjnych oraz presję zwierząt rybożernych, że szczególnym uwzględnieniem kormorana czarnego.
Wyniki badań pokazały m.in., że w składzie gatunkowym badanych jezior dominują płocie i okonie. Licznie występują też szczupaki, leszcze, krąpie, karasie srebrzyste i liny. Na przykład w Jeziorze Sasek Wielki tempo wzrostu szczupaka i okonia i leszcza jest nieco wolniejsze w porównaniu do wybranych jezior północno-wschodniej Polski, z wyjątkiem płoci, której przyrosty są wyższe. Stwierdzono również, że masa ryb zjadanych przez kormorany w jeziorach Sasek Duży i Sasek Mały wynosi 57 ton rocznie, w tym płoć - 14,1 t, szczupak - 13,2 t, lin - 12,1 t, oraz okoń - 6,6 t!
Wskazania dla gospodarki rybacko-wędkarskiej w jeziorach Sasek Wielki, Sasek Mały i Wałpusz, zawarte w raporcie przygotowanym pod kierunkiem prof. dr. hab. Andrzeja Martyniaka z UWM w Olsztynie, dotyczą m.in.: wyważonego balansu między racjonalnymi decyzjami odnośnie dokonywania zarybień, poziomem eksploatacji wędkarskiej oraz modelowaniem populacji za pomocą mniej lub bardziej regularnie prowadzonych połowów rybackich; ochrony tarlisk oraz bezwzględnego egzekwowania przepisów o ochronie przyrody i ustawy o rybactwie śródlądowym; prowadzenia regularnego monitoringu stanu ichtiofauny w celu dostosowania poziomu eksploatacji wędkarsko-rybackiej do zachodzących zmian środowiskowych (konieczność prowadzenia odłowów kontrolno-monitoringowych w cyklu co najmniej 3-letnim); ograniczenie presji kormorana czarnego i czapli siwej na populację ryb zasiedlających Sasek Wielki i Sasek Mały. Autorzy raportu zaznaczyli, że analiza polityki zarybieniowe wcześniej wymienionych jezior w okresie ostatnich 20 lat, skłania do stwierdzenia, że systematycznie jest ona prowadzona dopiero od czasu, kiedy użytkownikiem tych akwenów został OM PZW, który akcje zarybieniowe skoncentrował na rybach drapieżnych, co podniosło wędkarską atrakcyjność jezior.
Rzecznik prasowy OM PZW
